Obs. Also 1 efnling, 1–2 efenling. [OE. efenling, f. efen, EVEN a. + -LING.] An equal, fellow-man, ‘neighbor.’

1

a. 1000.  Eadwine’s Cant. Psalt. xliv. 8 [xlv. 7]. Foreðæn smirede ðe god god þin of ele blisse fore efnlinge þine.

2

c. 1175.  Lamb. Hom., 57. Luuien þi cristen euenling Alswa þe seoluen in alle þing. Ibid., 67. Þin sunful efenling luue him for godes þing.

3