ppl. a. (UN-1 8 b.)

1

13[?].  E. E. Allit. P., B. 732. Nay for fyfty … I schal for-gyue alle þe gylt … & let hem smolt al unsmyten smoþely atonez.

2

c. 1425.  in Anglia, VIII. 177. She myghte byholde þe compas of þe material sunne wiþ þe sighte of hir eyen vnsmyten ageyn.

3

c. 1430.  Wycliffite Bible, Gen. xxxii. 8. (MS. Bodl. 277). Þe ooþir cumpanye whiche is left vnsmyten schal be saued.

4

1435.  Misyn, Fire of Love, 34. With mynde vnsmytyn to heuyns þe self itt raises & stirris to lufe.

5

1648.  Hexham, II. Ongesmeten, vnsmitten, or vnstricken.

6

1743.  Young, Nt. Th., IV. 158. Too long I set at nought the swarm Of friendly warnings, which around me flew; And smil’d, unsmitten.

7

1805.  Wordsw., Prelude, VI. 50. Four years and thirty … Have I been now a sojourner on earth, By sorrow not unsmitten.

8

1868.  Milman, St. Paul’s, 41. The godless John alone remained unsmitten, untouched.

9