ppl. a. (UN-1 8 b.)
13[?]. E. E. Allit. P., B. 732. Nay for fyfty I schal for-gyue alle þe gylt & let hem smolt al unsmyten smoþely atonez.
c. 1425. in Anglia, VIII. 177. She myghte byholde þe compas of þe material sunne wiþ þe sighte of hir eyen vnsmyten ageyn.
c. 1430. Wycliffite Bible, Gen. xxxii. 8. (MS. Bodl. 277). Þe ooþir cumpanye whiche is left vnsmyten schal be saued.
1435. Misyn, Fire of Love, 34. With mynde vnsmytyn to heuyns þe self itt raises & stirris to lufe.
1648. Hexham, II. Ongesmeten, vnsmitten, or vnstricken.
1743. Young, Nt. Th., IV. 158. Too long I set at nought the swarm Of friendly warnings, which around me flew; And smild, unsmitten.
1805. Wordsw., Prelude, VI. 50. Four years and thirty Have I been now a sojourner on earth, By sorrow not unsmitten.
1868. Milman, St. Pauls, 41. The godless John alone remained unsmitten, untouched.