Obs. Also 3 lastung. [f. LAST v.3 + -ING1.] Abuse, blame, reproach.
a. 1225. Ancr. R., 66. Vor heo hunteð efter pris, & keccheð lastunge. Ibid., 212. Þuruh more lastunge heo wrencheð hit to wurse.
c. 1380. Wyclif, Wks. (1880), 270. A þef is more worþi to be suffrid þan þe lastynge of a lesyngmongere.