v. Obs. [ME., FOR- pref.1 + welewe, ? related to WELK v.] intr. To wither, decay, dry up. Only in pa. pple.
a. 1300. Legends of the Holy Rood (1871), 22. Þe stapes he [Seth] vond uorwelwed.
c. 1300. Life Jesus (Horstm.), 845.
Þe figer felde a non is lef, þo he hadde þis ibede, | |
And fur weolewede ase a stok. |
a. 1300. Cursor Mundi, 1253 (Trin.).
In þat weye shal þou fynde & se | |
þe steppes of þi moder & me | |
For welewed in þat gres grene. |