v. Obs. [OE. forsweltan, str. vb., f. FOR- pref.1 + sweltan, SWELT v. to die.]
1. intr. To die, perish.
c. 888. K. Ælfred, Boeth., xxxi. § 1. Maniȝ wif forswilt for hire bearne.
a. 1225. Juliana, 19. He schal þe forreaden & makie to forswelten.
2. trans. To cause to perish, to kill.
a. 1225. St. Marher., 5. Mi sweord schal uorswelten and forswolhen þi flesch.
c. 1300. K. Alis., 7558.
And seiden wel her was the gult, | |
To ben forbarnd, to ben forswelte. |