v. Obs. [OE. forsweltan, str. vb., f. FOR- pref.1 + sweltan, SWELT v. to die.]
1. intr. To die, perish.
c. 888. K. Ælfred, Boeth., xxxi. § 1. Maniȝ wif forswilt for hire bearne.
a. 1225. Juliana, 19. He schal þe forreaden & makie to forswelten.
2. trans. To cause to perish, to kill.
a. 1225. St. Marher., 5. Mi sweord schal uorswelten and forswolhen þi flesch.
c. 1300. K. Alis., 7558.
| And seiden wel her was the gult, | |
| To ben forbarnd, to ben forswelte. |