v. Obs. Pa. pple. forholen. [OE. forhelan, f. FOR- pref.1 + helan to hide = OFris., OS. farhelan (Du. verhelen), OHG. far-, ferhelan (MHG. verheln, Ger. verhehlen).]

1

  trans. To hide, conceal; with personal obj. in dat. or preceded by wiþ.

2

c. 888.  K. Ælfred, Boeth., xvii. Ðæt mine cræftas and anweald ne wurden forȝitene and forholene.

3

c. 1000.  Ælfric, Gen. xviii. 17. Hu mæȝ ic forhelan Abrahame, ðe ic don wille.

4

1154.  O. E. Chron. an. 1137. [Hi] wenden ðæt it sculde ben forholen.

5

c. 1200.  Ormin, 2467.

        Forr þatt itt shollde wurrþenn wel
  Forrholenn wiþþ þe defell.

6

13[?].  K. Alis., 6967. Thy traitour schal beo forhole.

7

c. 1430.  How Good Wijf tauȝte Douȝtir, in Babees Bk. (1868), 37. But schewe it to þi freendis, & for-hile þou it noȝt.

8