v. Obs. Also 4–6 enn-, enourne(n, (4 enhorne, en(n)urn(e, ennowrn), enorn(e, 5 enoorne, 6 -ourne. [Altered form of ANORN, q.v.]

1

  1.  trans. To adorn, deck, trim; to set out (a table); = ANORN; also fig.

2

c. 1325.  E. E. Allit. P., A. 1026. Þe wonez with-inne enurned ware Wyth alle kynnez perre þat moȝt repayre.

3

c. 1340.  Gaw. & Gr. Knt., 2027. His cote … Ennurned vpon veluet vertuuus stonez.

4

c. 1375.  Sc. Leg. Saints, Margarete, 15. Til enhorne vchis & cronis.

5

1382.  Wyclif, Ecclus. xxix. 33. Go, gest, and enourne the bord.

6

c. 1400.  Destr. Troy, 1675. An auter enournet in nome of a god.

7

c. 1430.  Pilgr. Lyf Manhode, III. li. (1869), 162. I was oones arayed and enoorned with you riht queyntliche.

8

1513.  Bradshaw, St. Werburge, I. 3431. This sacrat relique … Enowrned with riches sumptuous.

9

  2.  To adore, worship. (See ANORN ¶.)

10

c. 1375.  Sc. Leg. Saints, Theodora, 666. Al þai knychtis a-pone kne Ennornyt hyme.

11

  Hence † Enorning vbl. sb. Obs., the action of the vb. ENORN; in quot. concr. ornamentation.

12