v. Obs. Also 4 witt(e)ne, (wythene). [a. ON. vitna, related to vitni witness, f. wit- WIT v.1 (Cf. etym. note s.v. WITNESS v.)]

1

  1.  trans. To bear witness to; to attest, testify. Also absol. or intr. to bear witness.

2

a. 1225.  Ancr. R., 30. Þet ich þurh hore bonen mote habben þe tweolf bowes þet bloweð of cherite, ase seinte Powel witneð. Ibid., 384. Seint Powel witneð þet alle uttre herdschipes … al is ase nout aȝean luue.

3

1340.  Hampole, Pr. Consc., 5355. Als þe buke wythenes.

4

a. 1400–50.  Wars Alex., 2900. With slike a reryd þan it rynnes, þe romance it witnes, Þat, qua so tuke it in þat tyme, tint ware for euire.

5

c. 1400.  Rule St. Benet (verse), 753. for þe wisman witnes & sais [etc.].

6

  2.  To invoke, entreat.

7

c. 1200.  Trin. Coll. Hom., 171. Iob witnede ure drihten, þat of þis deað him redde, on þe carefuldai.

8

  3.  To impute, ascribe.

9

c. 1350.  Will. Palerne, 3462. Holli williams werkes þei wittened it alle, nade his douȝthi dedes be þei hade be dede alle.

10