Obs. [a. AF. *wernard = OF. guernart trompeur (Godefroy).] A deceiver, liar.
1362. Langl., P. Pl., A. II. 98. For wel ȝe witen, wernardes, but ȝif or wit fayle, Þat fals is a faytur. Ibid., B. III. 179. Wel þow wost, wernard, but ȝif þow wolt gabbe, Þow hast hanged on myne half elleuene tymes.
c. 1386. Chaucer, Wifes Prol., 260 (Corpus). Þus saistow, wernard, god ȝiue þe meschaunce.