Obs. [a. AF. *wernard = OF. guernart ‘trompeur’ (Godefroy).] A deceiver, liar.

1

1362.  Langl., P. Pl., A. II. 98. For wel ȝe witen, wernardes, but ȝif or wit fayle, Þat fals is a faytur. Ibid., B. III. 179. Wel þow wost, wernard, but ȝif þow wolt gabbe, Þow hast hanged on myne half elleuene tymes.

2

c. 1386.  Chaucer, Wife’s Prol., 260 (Corpus). Þus saistow, wernard, god ȝiue þe meschaunce.

3